Going to San Francisco? Follow me, the pilot said!

Onwerkelijk. Een droom. Kan niet waar zijn. Zo geweldig.
Onze bruiloft was veel meer dan dat, het was fantastisch, meer dan we hadden gehoopt en vooral onvergetelijk.

We zaten (en zitten nog steeds) nog heerlijk op onze roze wolk ergens rond te fladderen in onze eigen wereld toen we op zondag 9-10 om 22.00uur bedachten dat we nu toch echt onze koffers moesten gaan pakken: we zouden om 6.15uur opgehaald worden, oeps. Maar inmiddels zijn we ervaren geworden in het inpakken, dus een uur en 15 minuten later was alles ingepakt op de tandenborstels na.
Eenmaal opgehaald en naar de trein gebracht bedacht Remco dat het handig was als we samen toch in de coupe gingen zitten, maar dan naast elkaar samen met onze twee grote koffers en handbagage. We hebben heerlijk anderhalf uur opgevouwen gezeten, mensen keken ons raar aan, maar ach: we zaten, naast elkaar ook nog, en zelf konden we er wel om lachen!
Bij de rij van United aangekomen werden we verzocht om rond half 10 terug te komen, andere vluchten gingen voor. Daarom eerst ontbeten (want die warme broodjes die ik van plan was gingen niet door: het bed lag te lekker) om daarna terug te gaan naar de rij. Deze was inmiddels verdrievoudigd, dus toch maar geprobeerd online in te checken. Hierdoor hoefden we alleen maar onze koffers in te checken dus was je sneller klaar. Ongeveer anderhalf uur later waren we eindelijk aan de beurt om de bagage af te geven, hierna werd het rennen: je moet door meerdere controles heen en daarna nog naar de gate. Terwijl we hierop aan het wachten waren kwam ik er ook nog achter dat ik op een stoel zat die helemaal niet bestond: oeps! We moesten dus zorgen dat we op tijd bij de gate aan zouden komen. Na alle controles en scans waren we 10 minuten voor het boarden eindelijk bij de gate. We werden omgeroepen en kregen (gelukkig) stoelen naast elkaar. Het kon nu echt beginnen! We hebben moeten rennen en vliegen en waren vanaf 8.45uur aanwezig op Schiphol en toch hadden we het maar net aan gered!
De vlucht verliep best goed: we hadden weer een eigen beeldscherm waarop op elke zender de film zich opnieuw afspeelde. 3 films en 2 wijntjes later ben ik in slaap gevallen. Eenmaal de oceaan over werd er gevraagd om een arts, nog geen uur later kregen we de melding dat er een noodlanding gemaakt moest worden voor een medepassagier. Bij Boston hebben we daarom een stop gemaakt, de bagage van de mevrouw werd ook van het vliegtuig gehaald en nu we toch geland waren kon er meteen gekeken worden naar een ‘mechanical error in the right engine’. Fijn meneer de piloot... Enfin: drie uur (!!) later, zonder op te mogen staan uit je stoel en met een klein zakje chips in je handen gingen we eindelijk weer door. Onze aansluiting van Washington naar San Francisco hadden wij inmiddels wel gemist maar is netjes omgeboekt voor ons.
In Washington aangekomen moesten we de bagagekoffer zelf aannemen om weer op een nieuwe band te leggen (beleid) om daarna door te lopen naar de nieuwe gate waar we eigenlijk direct in konden stappen. De piloot vroeg nog of we naar San Francisco moesten en zo ja: dan konden we hem volgen, haha grapjas. Een airbus dit keer, groot voordeel: hij was maar voor de helft geboekt: ruimte! Ik ben vrijwel meteen in slaap gevallen en gelukkig heeft Remco ook wat uurtjes mee kunnen pakken, we waren immers al best een tijdje onderweg (ruim 25 uur vanaf dat we op Schiphol aangekomen waren!). In San Francisco tijd zijn we om 01.00uur ’s nachts aangekomen, het transfer wat geregeld zou zijn, bleek na nog een uur wachten echt niet te komen dus toch maar in een taxi gestapt naar het hotel toe. Wij hadden natuurlijk alleen nog maar ons zakje chips als laatste gegeten en hadden best trek, we hebben uiteindelijk om 2.30uur nog een pizza besteld en deze op de hotelkamer af laten geven, want ja: dat kan en mag dus waarom niet?! De pizza was heerlijk en om 4.00uur San Francisco tijd (13.00uur op dinsdag in NL) zijn we eindelijk in slaap gevallen!
Gisteren hebben we een hele dag in San Francisco gehad. We hadden bedacht dat we uit zouden willen slapen in verband met een jet lag, maar dit bleek niet nodig. Ik had een aantal dingen uitgezocht die we zouden gaan doen en na hulp van een hotelmedewerker zijn de op weg geholpen. Jeetje: wij hadden buiten nog niet gezien, maar wat een hoop homeless people. Via de bus en tram met een Starbucks koffie in de hand zijn we bij de Fisherman’s Warf uitgekomen: daar is ook pier 39. We hebben op de pier rondgelopen als heerlijke toeristen: elk winkeltje in en uit slenteren, heerlijk. Bij een hoedenwinkel hebben we denk ik wel 30 hoeden de man opgehad, geweldig. Nog even een hotdog op de hand en toen kijken of we de Golden Gate brug konden zien: ja hoor: prachtig! Snel een foto van veraf, ook meteen van Alcatraz en weer door. Er bestaat serieus een Lefty’s store, speciaal voor linkshandigen, hier komen dan ook natuurlijk de eerste souvenirs vandaan. We zijn uitgekomen bij de zeeleeuwen die altijd bij pier 39 liggen: prachtig om te zien, van Remco meteen een nieuwe knuffel gekregen, deze staat dan ook met zijn vriendjes op de foto.
Van de pier door naar de Lombardstreet: want ja: die zigzag weg moet je gezien hebben, pfff wat schuin zijn die wegen. Gelukkig niet verdwaald maar wel echt heel schuin gelopen, kwamen we uiteindelijk bij de Lombardstreet aan. Heel leuk om te zien!
We hebben hierna de bus gepakt om naar de Golden Gate brug te gaan, daar wilden we op de fiets heen en weer de brug over. Wat bleek: je moest eerst 3 km de andere kant op lopen om een fiets te huren, dus besloten we om te gaan wandelen. Ruim een uur zijn we onderweg geweest om heen en weer te lopen, maar wow, wat is dat prachtig! Enorm veel foto’s en één blaar bij Remco later waren we weer terug, we hadden zelfs dolfijnen gezien! Met de bus zijn we weer naar huis gegaan. Via een supermarkt om eerst even wat snacks en wat te drinken te halen. We zouden gaan eten bij de Burger King, recht tegen over ons hotel. Maar dit werd hem niet: de kassa was stuk en daardoor zou het eten lang op zich laten wachten, mensen met hele grote ogen waren al meer dan een uur op eten aan het wachten en vooral homeless people stonden in de rij. Op de voordeur hing een blaadje met het verzoek om geen fietsen of winkelwagentjes mee naar binnen te nemen, heel heftig. We besloten voor de Subway te gaan: ook tegenover ons. Helaas was het broodje wat ik lekker vind niet aanwezig, dus heeft alleen Remco een broodje uitgezocht. Ik besloot voor nog een kop koffie van Starbucks te gaan (elke straat heeft er een stuk of 20, daarnaast zit er in ons hotel een Starbucks) en het met het zakje chips te doen tot we bij een supermarkt zouden komen op woensdag. Maar zelfs van het zakje chips is niks gekomen: om 19.00uur zijn we in slaap gevallen, om 01.00uur zijn we nog even wakker geweest maar ook daarna weer lekker geslapen. Het is inmiddels 5.45uur in San Francisco en ik ben nu een uurtje wakker. Ik heb gelukkig genoeg slaap gehad, want er staat ons veel moois en een lange tocht (370km) te wachten.
Vandaag halen we de auto op en gaan we naar Pismo Beach rijden via de Route 101. Ik hoop stiekem nog op wat walvissen of dolfijnen onderweg, wie weet!
Tot snel,
Cheers,
Marley.